Game Writers Club opgericht

Je hoeft maar een paar seconden naar een game van vijfentwintig jaar geleden te kijken om te zien welke fenomenale sprong het medium in een kwarteeuw gemaakt heeft. Hetzelfde kan evenwel niet gezegd worden van de verhalen die door deze technologische parels verteld worden. Historisch gezien is het verhaal, met uitzondering van bepaalde genres zoals de CRPG, de wortels gedrenkt in Dungeons & Dragons, of het vaak komische point-and-click adventure, steeds van ondergeschikt belang aan de presentatie en de gameplay. Studio’s als Telltale Games en The Chinese Room zetten plot voorop en zwengelen aan het begin van het decennium met The Walking Dead en Dear Esther elk op hun manier een narratieve revolutie aan. Deze experimenten krijgen vooral in het onafhankelijke circuit bijval. Titels als Gone Home, Firewatch en Everybody’s Gone to the Rapture worden klassiekers van de narratieve beleving, maar blijven bij het grote publiek grotendeels onbekend. En hoewel het hedendaagse scenario van de gemiddelde game al eens wat dieper durft graven dan de held die de ontvoerde prinses uit de klauwen van de boze schurk gaat redden, blijven personages vaak eendimensionaal, staan dialogen vooral in functie van de gameplay en is er ook op vlak van verhaalstructuur behoorlijk wat groeimarge. Filmregisseur en gamefanaat Hans Van Nuffel, die momenteel aan het scenario van zijn gamedebuut Replaceable schrijft, denkt er net zo over: “Ik merk dat er maar weinig game developers zijn die kaas hebben gegeten van verhalen vertellen of echt een band met de speler kunnen smeden. De knowhow die vanuit de film- en tv-wereld kan worden aangereikt, kan zeer interessant zijn voor spelontwikkelaars en vice versa.” Om die waardevolle kennis op een natuurlijke manier te verspreiden stampte het VAF de Game Writers Club uit de grond. Met als ultieme doel het stimuleren en verfijnen van narratieve games, moet deze online gemeenschap een vruchtbare smeltkroes worden van Belgische en Nederlandse scenaristen met een hart voor games, afkomstig uit verschillende disciplines en windstreken. In de gesloten Discord-groep kan je jezelf laten inspireren door andere professionals met gelijkaardige ambities. Het platform is onder niet-gamers wellicht minder bekend, maar maakt het erg eenvoudig om andere leden via chat of video rechtstreeks te contacteren. De informatie wordt bovendien overzichtelijk verdeeld in kanalen met elk een verschillend doel. Je kan er op een veilige manier feedback krijgen over je schrijfwerk, er worden interessante video’s en tutorials gedeeld en discussies gevoerd over inspirerende narratieve games. De eerste leden zijn alvast enthousiast. Gameschrijvers werken vaak op hun eentje en hebben binnen hun studio geen klankbord om het op niveau over het narratieve te hebben. Een platform om te binden met onze noorderburen blijkt ook meer dan welkom, want ondanks de verwaarloosbare afstand en culturele barrière blijkt dat we amper weet hebben van elkaars bestaan. Ook door de professionals uit film en tv wordt de samenwerking op gejuich onthaald. Het is in de eerste plaats interessant voor hen omdat games een groeimarkt zijn terwijl fictie momenteel heel hard onder druk staat. Bovendien zijn er volgens Van Nuffel heel wat filmmakers met ideeën en verhalen die beter tot hun recht zouden komen in een game. Dat ondanks alles nog steeds het idee leeft dat de filmwereld neerkijkt op games verklaart Van Nuffel doordat er niet voorbij grote reeksen zoals Call of Duty gekeken wordt. “Gamebedrijven met gigantische budgetten genereren het meeste zichtbaarheid en definiëren daardoor voor een groot deel hoe games door de massa gezien worden. Pas als ik sommige [alternatieve] titels toon, beseffen mensen dat dit ook games zijn. En vaak vinden ze die nog erg interessant ook.” Het grote publiek de weg wijzen naar de betere game is, naast het voeden van internationale coproducties en de kruisbestuiving tussen film- en spelmakers, een andere belangrijke missie van de Game Writers Club. Tijdens het Kortfilmfestival van Leuven in december zal voor een uitgesproken filmpubliek een reeks narratieve games worden geanalyseerd. Door geregeld op andere culturele evenementen het publiek kennis te laten maken met de schoonheid van narratieve games, kan een pak onontgonnen marktpotentieel worden blootgelegd. Het project wordt mee getrokken door de Belgische schrijfster Dagmar Blommaert. Ze is medeoprichter van de verhalende ontwikkelstudio like Charlie en is met schrijfervaring voor verschillende Belgische games, zoals Ghost on the Shore, Journey for Elysium en Nanotale uitstekend geplaatst om andere schrijvers op sleeptouw te nemen. Onder haar impuls worden er voor geïnteresseerde leden online meet-ups georganiseerd waarbij de aanwezigen feedback geven op elkaars werk dat ze op voorhand hebben doorgenomen. In februari van volgend jaar volgt op de 1UP-conferentie in Kortrijk een eerste fysieke meet-up van de groep. Deze zal worden gekoppeld aan een narratieve workshop gegeven door Susan O’Connor, die meeschreef aan het verhaal achter gametoppers zoals BioShock, Far Cry en Tomb Raider en als scriptdokter een handje toestak bij de scenario’s van o.a. Inception, Westworld en Black Mirror. Er beweegt van alles in de Game Writers Club, maar er liggen dan ook enkele formidabele uitdagingen op de plank. Omdat het als Nederlandstalige gameschrijver niet evident is om in een internationale markt te concurreren met Engelse native speakers, blijven de beschikbare projecten momenteel beperkt tot onze lokale game-industrie. “Als je creatief voldoende bijbrengt, kan het niemand schelen dat een tekst hier en daar op punt moet gezet worden”, aldus Van Nuffel. Toch vindt hij dat er al op jongere leeftijd meer moet ingezet worden op betere taalkennis. Games kunnen daarbij helpen, maar ook televisie kijken met Engelse ondertitels is een stap in de goede richting. De regisseur oppert eveneens voor een betere technische kennis bij de creatieve profielen. In een film of game wordt het verhaal met meer dan alleen woorden verteld. Weten welke technieken er bestaan om een sfeer te creëren of een bepaald gevoel te versterken, is heel handig. Bovendien kunnen creatieve profielen makkelijker in dialoog gaan met de technische mensen waardoor ook zij inbreng krijgen in het narratieve proces. Het wederzijdse respect voor elkanders discipline zorgt voor een aangename wisselwerking en vlotte communicatie die de kwaliteit van de eindproductie sowieso ten goede komt. “Ik heb van mijn ontwikkelaars geleerd om meer technisch en collaboratief te schrijven. In film zijn aanpassingen aan het verhaal vaak beperkt tot suggesties van acteurs en productie, maar bij games komt daar gameplay bij kijken en is de pacing veel belangrijker. Dat is een balans die je niet in je eentje kan bewaken en het is een wisselwerking die ik zelf heel boeiend vind en waar ik veel van bijleer”, besluit hij.